به بخش هایی از آب رودخانه که عمق زیادی دارند ، بَرم 1می گویند . برم ها معمولا چاله هایی هستند که در زمین کف رودخانه به وجود آمده اند . برم ها با توجه به این که در کنار زمین چه کسی هستند ، به نام صاحب زمین نام گذاری می شدند .  معروف ترین برم در بنار ، برم حسینو بود که امروزه به طور کامل خشک شده و بستر رودخانه در سمت غرب آن واقع گردیده است . حسین فرزند مشهدی عبدالعلی ، پدر مرتضی نوشیروان است که زمین آن در غرب بنار آب شیرین و شمال راه  بنار و صفی آباد واقع است . در بخش هایی از کف رودخانه یا ساحل آن ، ماسه های نرمی وجود دارد که به آن ها  ، چیت2 می گویند . چیت از قدیم تا امروز در زندگی روستاییان نقش داشته است . قبلا علاوه بر این که  در هنگام ساختن قالب برای چاه ، از چیت استفاده می شد ،  چیت دارویی برای برخی از زخم ها بود . امروزه نیز هنوز از آن ها برای مخلوط شدن با سیمان استفاده می کنند . گاه نیز زمین کف رود یا حاشیه ی آن بسیار سخت است . در چنین جاهایی ، بستر رود خانه معمولا ثابت می ماند . به این نوع زمین ، سول 3می گفتند . گاهی نیز در بخش هایی گل سفت ولی قابل انعطافی پیدا می شد که به آن مشیل4 می گفتند . این گل مثل گل سرشوی است و روستاییان از آن نیز به موهای خود می زدند . سول مانند صخره ولی گل مشیل نرم است . در قسمت هایی از ساحل ، گاه آب رودخانه به ساحل نفوذ کرده و مکانی مثل خور ساخته است . به این گونه مکان ها « تاش 5» می گفتند . تاش ها مثل خلیج در حاشیه ی دریاها هستند . از آنجا که این تاش ها  از یک سو به رود راه داشتند ، گاهی پراز ماهی کوچک می شدند و افراد به صورت تفننی به صید آنان می پرداختند . ادامه دارد

______

1-     برم barm

2-    چیت chit

3-    سول sevel

4-    مشیل mashil

5-    تاش taash